Ik ben Turkse en ik ben lesbisch

Meisjes en jonge vrouwen met lesbische gevoelens die opgroeien in migrantengezinnen vormen een aparte groep die grotendeels onzichtbaar blijft. Uit recent onderzoek blijkt dat allochtone lesbiennes zichzelf vaak niet als zodanig definiëren. Ze gebruiken eufemismen of onderdrukken hun gevoelens. Dat leidt vaak tot een ongelukkig huwelijk met een man en een dubbelleven, uit angst om verstoten te worden door de gemeenschap. Homoseksualiteit wordt in de Turkse gemeenschap vaak gezien als een ziekte en een reden om in de hel te belanden. Ook eergerelateerd geweld tegen lesbische vrouwen komt voor.

Om de positie van Turkse lesbische vrouwen te verbeteren verzamelde Stichting Katilim 15 verhalen van vrouwen in een publicatie, om met de publicatie in gesprek te gaan met de Turkse gemeenschap. Daarbij waren wethouders van resp. Amsterdam en Amersfoort aanwezig en tweede kamerleden, maar vooral de Turkse achterban van de plaatselijke verenigingen waar we te gast waren. Bijzonder aan de bijeenkomsten was, dat Turkse lesbische vrouwen die in de publicatie aan het woord waren, werkelijk aanwezig waren en in gesprek gingen met de zaal. Een pittige klus, en dus echt iets voor Mowlam. 

In deze bijeenkomsten kregen de vrouwen een gezicht.