Informatie vakantie
Frederique Spigt heeft een kapotte wasmachine. Ze denkt dat het aan de lagers ligt. Opnieuw tientallen Palestijnen gedood in een VN school in Gaza. Vrienden hebben hun oudste schaap moeten laten inslapen, dat is zonet gebeurd. Een Turkse minister vindt dat vrouwen in het openbaar beter niet hardop kunnen lachen. Een collega gaat alleen naar Bali, ze heeft er zin in maar kijkt er ook een beetje tegenop. Er is nog een plek bij de Yoga les op donderdagochtend in IJsselstein.
Als ik nou ergens van op vakantie wil, is het van de permanente informatiestroom, die ik elke dag over mijzelf afroep. Begeleid door de meest indringende beelden. ’s Ochtends als ik wakker wordt en mijn hand mijn telefoon heeft gevonden, rollen de lijken en oorlogen, de kleine en de grote zorgen van ieder die ik van veraf en nabij ken, hele families inclusief wetenswaardigheden van elk lid direct mijn dag in.
Ondanks dat ik allang heb geconcludeerd dat het me teveel is, lukt het niet om er mee op te houden. Na een uurtje zonder, móet ik even kijken. Als een kind in een drukke klas dat heus wel weet dat hij zich op het rekenboek moet concentreren, maar die het niet kan laten elke beweging in het klaslokaal nauwlettend te volgen. Om maar niks te missen. Om maar te weten wat er gebeurt. Dat het goed is. Het is allemaal voor de zekerheid.
Het zal maar oorlog worden terwijl je even niet op zat te letten. Zoals laatst, toen ik onbekommerd naar het WK voetbal keek en de wereld daarna ineens een bloeddorstig kalifaat rijker bleek. Zoiets lijkt mij altijd harder aan te komen, als je het te horen krijgt terwijl je uit een ontspannen toestand komt. ‘Hé hallo, letten we op?! Het gaat hier helemaal mis hoor. En dan zit jij voetbal te kijken. Tss.’ Alsof het zin heeft. Alsof elk uur dat ik wakker lig van woede over Gaza ook maar één Palestijns kind van de doodt redt. Alsof mijn ineenkrimpen bij elke foto van een jongere die mijn kind had kunnen zijn, met een eerste lonely planet in een gloednieuwe backpack nooit aangekomen in de Oost, ook maar iets verzacht aan de MH 17 ramp. Niets, niets scheelt het.
We leven in de vreedzaamste eeuw ooit, wist u dat? schreef Carolien Roelants onlangs in een column in het NRC. Dat blijkt volgens haar uit onderzoek. Vervolgens neemt ze ons vriendelijk aan de hand mee, van de Gazastrook naar het kruitvat Oekraïne, ISIS, Libië, Jemen (o echt, is het daar ook al oorlog?), Zuid-Soedan, de burgeroorlog in de Centraal-Afrikaanse Republiek, Somalië natuurlijk. Mali, een toenemend aantal bloedige aanvallen op dorpen in Kenia en tot slot Boko Haram in Nigeria. ‘Is het niet erger dan ooit’, vragen de mensen haar. ‘Nee hoor’, zegt Roelants. Alleen maken we het geweld nu zo in real time mee door facebook en twitter, dat het lijkt alsof de wereld meer dan ooit in brand staat. Of dit aan het eind echt de vreedzaamste eeuw zal blijken, betwijfelt Roelants trouwens ook.
Dinsdag ga ik op vakantie en gaat mijn internet op zwart, behoudens het meestal redelijk vrolijke facebook. Ik stop een boek van Alain de Botton in mijn tas, die een gebruiksaanwijzing voor het nieuws schreef en waarin hij precies het probleem lijkt aan te snijden waar ik mee worstel. Ik wil niet lijden onder wat er in de wereld aan de hand is, ik wil er een zinvolle bijdrage aan leveren. Met goeie zin na een fijne nachtrust. Zonder alle leed te negeren, dat wel. Bijdragen aan een plezieriger wereld, waarin iedereen meedoet en zichzelf kan zijn.
Daarom lieve mensen, ben ik er pas op 1 september weer. Als je iets van me hoort of ziet op twitter voor die tijd, dan ben ik nog even aan het oefenen met offline zijn. Niet alles lukt altijd in één keer. Zeker bij mij niet.