Ruttes Oorlog
Hoe zou Rutte na de gebeurtenissen van afgelopen week terugkijken op zijn keuze om met een topzware Nederlandse delegatie bij Poetin op bezoek te gaan? Hij heeft er ‘een goed gesprek’ met Poetin gevoerd, vond hij zelf. Een mens vraagt zich af inmiddels wat hij dan wel gezegd heeft (homo’s moet je met rust laten, die zijn zo geboren, maar Oekraïense Tataren, die doen het erom, ik zou voor de zekerheid minstens de hele Krim annexeren). De hele gang van zaken is exemplarisch voor hoe het werkt rond mensenrechten. Je kunt het bashen van één groep wel bagatelliseren als dat je economisch iets beter uitkomt, maar je kunt er ook op wachten dat het niet bij die groep alleen blijft. En op een dag ben je misschien zelf aan de beurt.
In het geval van Rutte is dat interessant, omdat zoiets dergelijks mogelijk impliciet al gaande is. Heel gay Den Haag schijnt ervan overtuigd te zijn, dat Rutte homo is maar het gewoon niet wil zeggen. Wat hij wel toegeeft, is dat hij elke dag met zijn moeder belt. In sommige homokringen geldt dat als een volwaardige coming out. Als het waar is, hebben we een minister-president die innerlijk een slagveld moet zijn geweest afgelopen maanden.
Een veilige omgeving voor lhbt-ers is een veilige omgeving voor iedereen, preek ik altijd. Nu zien we dat het ook andersom werkt: als de homorechten niet gerespecteerd worden, is dat een symptoom van een masculiene cultuur waarin ook anderen voor hun veiligheid moeten vrezen. Een Oegandese minister zei afgelopen week nog dat verkrachting van meisjes door mannen in elk geval natuurlijk is, vanwege de juiste seksemenging. En bedankt. Ook namens alle meisjes van dat land.
Eens te meer is duidelijk dat je niet alleen voor de lhbt-ers iets aan homorechten moet doen. De openheid en het geluk van homo’s zijn een heel dankbare graadmeter voor de veiligheid en beschaving van een land. Als kleine minderheidsgroep (rond de 5% van de mensen in Nederland leeft openlijk seksueel divers) die al met een extra kwetsbaarheid in het eigen systeem opgroeit vanwege het gevoel ‘anders’ te zijn, zijn ze al te gemakkelijk weg te zetten. In de regel gaat dat met één handbeweging: nodeloos extravagant, eet van twee walletjes of vreselijk verwijfd. Ook in Nederland vinden velen de ruime aandacht voor de acceptatie van homo’s nog altijd wat overbodig. Als je in elkaar geslagen werd, kwam dat dan niet ook omdat je zo nodig hand in hand moest lopen?
Maar dit is de waarheid: ziet u een onderdrukte en ongelukkige homo, lesbienne, biseksueel of transgender (of ziet u er geen een, omdat ze allemaal in de kast blijven), dan is de kans groot dat Poetin binnenkort met een tank in uw straat staat. Dat hebben we nu wereldwijd definitief proefondervindelijk kunnen vaststellen.
En och. Misschien wel arme Rutte. Soms heb je niet eens een Poetin nodig om een oorlog uit te moeten vechten.