Vrouw Haverkamp

‘Ik wou er maar geen wilde avond van maken’, had mijn zus nog gezegd. Dat was lang voordat we Vrouw Haverkamp mee stonden te zingen op een afstudeerfeest van Wageningse studenten in een openbaar toegankelijk café.

Ik weet niet of je dat als wild kunt kwalificeren, maar het was wel ver na middennacht en een vreemde gewaarwording. ´We zijn hier een soort vintage relikwieën´ zei ik. Jongens van 22 of zo kwamen een stomdronken praatje met ons maken. Ze waren gewoon zat van bier, hier geen shotjes en mixjes. Eén wees licht ontstemd op de trouwring van mijn zus: ‘En wat is dat?’ Mijn zus trok veelbetekenend een wenkbrauw op, iets wat ze ons hele leven al heel goed kan. Het jongetje droop af.
'Da’s al een tijd in’, zei ik. ‘Hoe ouder je bent, hoe beter. Ze vertellen stoer aan elkaar over hun oudste veroveringen’. ‘Echt?! Nou, er gaat een wereld voor me open’, zei mijn zus.

‘Het kàn toch niet waar zijn,’ zei ik, toen het volgende nummer van Normaal werd ingezet. ‘En wij waren er echt bij hè’ glunderde mijn zwager. ‘Zij hebben het alleen gehoord, wij waren erbij!’ De concerten van Normaal waar je binnen 10 minuten zeiknat was van het bier, moeten voor deze jongeren inderdaad niet meer dan een sterk verhaal zijn.

Ik snap het eigenlijk niet. Pas nog zeiden we tegen elkaar hoe briljant de jonge mensen van tegenwoordig zijn. Het gemak waarmee ze presentaties geven, hun brede ontwikkeling, talenkennis, dat ze een eigen bedrijf beginnen zonder ooit ergens de kunst te hebben afgekeken. Hoe is het dan mogelijk, dat we in elke kroeg op onze Wageningse route alleen maar muziek horen die we zelf al 20 jaar niet meer draaien. Normaal, U2, Bowie en vergeten bandjes als Tears for Fears.

Het moment dat we ‘Sowing the seeds of love’ in Wageningse kroeg nummer 3 ofzoiets hoorden, was geloof ik wel het omslagpunt, waardoor we niet naar huis maar steeds naar de volgende kroeg wilden. We kregen verschrikkelijk veel zin om dat andere bekende nummer van de Tears te horen: Shout. Mijn zus vroeg het in elke volgende kroeg aan. Maar net van dat nummer hadden de jonge dj’s nooit gehoord.

Je zou dat kunnen opvatten als achterstand voor de jongeren. Toch zit het denk ik anders in elkaar. Jongeren van nu hebben gewoon niet in de gaten, dat ze de generatie van 40 plussers in alle opzichten al lang en ver voorbij zijn. In hun talenten, hun kennis, hun creativiteit. Dat ze dan de muziek van nu, hún muziek gaan draaien, lijkt mij daarom voor iedereen vooruitgang.

Zeker als je het afzet tegen een nummer als Vrouw Haverkamp.